Portrait of a Muse no.1

MUSE. Actress Khadija

She is always going places, in the world and in her being.

Khadija El Kharraz Alami (30) is actrice en theatermaker. Je kent haar uit Penoza, Melk en Dadels en haar geprezen solovoorstelling: Nu ben ik Medea. In het eerste portret van een muze, praten we over de liefdes van haar leven en persoonlijke ontwikkeling.

Khadija haalt mij op van Rotterdam Centraal. De jongens zijn mee. Met één zwierige handbeweging pakt ze de wagen van Rocco en duurt hem voort ’t station uit.

‘Toen je me vroeg naar mijn natuurlijke habitat, dacht ik, eigenlijk we moeten het buiten doen. Ik ben altijd op reis. Thuis eigenlijk nooit.’

Ik zag je op Instagram drie weken terug in New York en niet veel later in Zuid-Frankrijk, waar kom je nu vandaan?

‘Ik sliep bij Femke, mijn liefde. Ze is vandaag jarig, maar moest naar Brighton voor werk. Ik zou mee willen gaan, maar ik speel morgen.' [red: in Melk en Dadels]

Is Femke ook actrice? 

'Nee, ze is eigenaar van Aloha een restaurant aan de Maasboulevard, in het oude Tropicana. Ze werken met duurzame en lokale producten.'

Het is even stil, Khadija kijkt op en vervolgt.

'Dit is wel liefde. Dit is mijn liefde. The love of my life. Ze confronteert me op een bepaalde manier waar ik niet voor weg wil lopen. Ze houdt een spiegel voor, waarvan ik niet gewend ben dat anderen dat bij me doen. Het is gelijkwaardig- in letterlijke zin ook. haha'

Maar wringt dat ook?

'Soms wel.'

Leer je dan van die confrontatie? Dat je er iets mee doet?

'Dat probeer ik. Je bewust zijn van iets is een ding maar ernaar handelen, is een tweede natuurlijk. Dus ik probeer het wel om te zetten in iets productiefs.'

Wat betekent self-care voor jou?

'In lief voor jezelf zijn. Gewoon hier, ze wrijft met haar hand over het bed, liggen doe ik vaak. Muziek misschien aan en dan staar ik naar het plafond.'

Ben je bewust bezig met zelfbeeld, zelfrespect en zelfliefde?

'Daar wil ik wel steeds beter in worden. Ik ben me er bewust van, maar het is nog niet daar waar het moet zijn. Ik vind nog steeds dat ik mezelf te veel straf en te streng ben. Dat het niet goed genoeg is. En dat is heel irritant, maar ik weet het wel.'

Doe je iets om er beter in te worden?

'Therapie, veel bewegen en schommelen.'

Schommelen? In de speeltuin?

'Ja, ik schommel veel. Hier heb je er twee, verderop heb je er tien en in de zaak van mijn lief is er één.'

Welk deel van jezelf verlangt naar meer liefde?

'Het kind in mij.'

Maar je komt juist zo vrij over. Wil je veel in controle houden?

'Ik wil weten waar ik aan toe ben. Als ik zeg: kom maar met je kinderen. Dan weet ik dat dit kan gebeuren - Khadija wijst naar Rocco en Sid die haar huis overhoop halen- dus dan kan ik het loslaten. Maar als iemand nu op mijn stoep zou staan met kinderen dan denk ik: oh shit, ik weet niet of dat handig is.'

Wat heb je nu 't meest lief in je leven?

'Ik denk dat ik de liefde van mijn leven heb ontmoet en de liefde voor mijn vak. Beide zijn spiegels waar ik liever niet inkijk, maar toch wel doe.'

Is die confrontatie helend voor je?

'Helend niet, maar het helpt me ontwikkelen. En alles wat me ontwikkeling geeft, vind ik fijn. Dat ontvangt liefde, yoga, hardlopen, theater en Femke.'

Editors note:

Daphny spreekt haar muses in hun natuurlijke habitat. Authenticiteit staat centraal, in woord en in beeld. De perfectie, als je al over een concept als perfectie wilt spreken, schuilt hem hier in de heelheid van wat is. De goede en slechte kanten van de geïnterviewde en de interviewer. It’s a dialogue omarmt neuroses, perfectionisme en de angst om niet genoeg te zijn, terwijl we –hopelijk- groei laten zien, die de natuur is wanneer je accepteert wat is en tijd toestaat haar gang te gaan. In deze serie portreteer ik vrouwen vanwege hun authentieke zijn, hun creatieve zijn. Deze serie ben ik begonnen om twee redenen. 1) ik geloof dat we leren van anderen. Iedereen is in weze een leraar en een leerling in één en daar analyseer ik me ’t liefst los op. 2) jezelf toestaan te ontwikkelen betekent jezelf in ’t onbekende storten. Dit proces deel ik graag met de wereld, als project an sich. Niemand is ooit waar hij hoopt te zijn. Wanneer we bereiken wat we wensten, zijn we al zo gegroeid dat er een nieuwe ambitie aan de horizon glinstert. Het gaat om de reis, zo zeggen we. Toch zijn we zelden zo dankbaar, tijdens de reis, als we zijn wanneer we de bestemming bereiken. Deze serie gaat over die reis die we vergeten te waarderen zoals hij is.

Tekst en foto door Daphny Griffioen.

Rotterdam, september 2018

Khadija El Kharraz Alami (30) is an actress and playwright. You might know her from a Dutch series Penoza, her performance in Melk & Dadels or her critically acclaimed solo: Nu ben ik Medea (Now I’m Medea). In this Portrait of a Muse we talk of the loves of her life and personal growth.

Khadija picks me up from the central station in Rotterdam. I am with my boys. In one motion she effortlessly swoops the stroller with Rocco in it and pushes him out of the station.

‘You asked me about my natural habitat, and I thought, well actually we should do this outside. I am always on the road. Never at home.’

On Instagram I say you were in New York three weeks ago and not much later in the South of France, where did you come from now? ‘ I stayed at Femke, my love. It’s her birthday today, but she had to travel to Brighton for work. I would’ve gone with her, but I am playing tomorrow.’ [red: in Melk en Dadels]

Is Femke an actress? 'No, she is the owner of Aloha, a restaurant on Maasboulevard. They work with sustainable and local products.’

There is a moment silence, after which Khadija looks up and says, 'This is love. This is my love. She confronts me in such a manner, I do not want to walk away from. She upholds a mirror, I am not used to people doing that for me. We are equals, quite literally too. ’

Is it painful? 'Sometimes.'

Do you take lessons from the confrontation? Do you act upon it? 'I try. Being conscious of a trigger is one thing, but to act upon it, is a whole other component. So I try to transform it into something constructive.’

What is self care to you? 'It is being kind to myself. Simply laying here [she pads the bed with her hand] is what I do often. Maybe I put music on and stare to the ceiling.’

Are you conscious about self worth, self resect and self love? 'I aspire to better that within myself. I am conscious of it, but it is still evolving. I’m still to hard on myself and punish myself often, because it’s not good enough. That is annoying, but I am conscious of it.

Are you currently doing something to help yourself with that? 'Therapy, lots of movement and rocking.’

 Rocking? On a swing in the playground?
'Yes, on a swing. I do this often. There are two nearby, and in my love’s restaurant there is one. Hier heb je er twee, verderop heb je er tien en in de zaak van mijn lief is er één.'

What part of self desires more nurturing?
'My inner child. '

Yet you come of as a free-spirited bohemian, do you feel the need to control? 'I want to know what I’m in for. When I say: come over with your kids. I then know this can happen - Khadija points at my boys who are running wild in her home - so I can let this go. But if someone were to unexpectedly stand on my doorstep with kids, I think: 'oh shit I don’t know if that’s a good idea.

What do you love most at this point of your life?'I think that i’ve met the love of my life and the love for my profession. Both are mirrors for me. Reflecting things I’d rather not see, but I do.

Is that confrontation, something that heals you? 'No, I wouldn’t say it is healing, but it helps me better myself. I like everything that helps me to improve. I nourish all that betters me, with love: yoga, running, theatre and Femke.’

Editors note:

Daphny talks with her muses in their natural habitat. Authenticity being the pillar of the dialogue she proposes in word and visuals. It’s a dialogue embraces neuroses, perfectionism and the fear of not being enough.

I need my muses to be flawed. I do not care for a polished depiction of life. That does not inspire me, as it doesn’t reflect reality. I need honesty in muses, to see esthetic in everything that is real.

I need women to shamelessly refer to themselves as muses. I need women to portray themselves as an epitome of inspiration. I need not to know of your accomplishments I need to of of your resilience. I do not need another therapist, coach to tell me I am doing fine, I am doing my best. I need women real women to show me I am doing fine, I am doing my best. I need women to understand politics is personal and the personal is politics. always. I aspire for It’s a dialogue to serve as a community where you get to share you story. Your perspective.

All my love,

Daphny